315
«Quantum etiam semper philosophia arcana sua nudis publicari uerbis dedignata sit, et maxime de anima et de diis per fabulosa quaedam inuolucra loqui consueuerit, ille non mediocris philosophus et magni philosophi, Ciceronis, expositor Macrobius diligentissime docet. Remotis enim generibus figmentorum siue fabulosorum quae philosophos non decent, subposuit illud quod honestissime assu-munt» (
316
«Nature talamos intrans reseransque poeta / cuilibet inventus meruit reperire quod audis. / dormivit visusque fuit sibi per nemus ire. / nox succedebat claro tenebrosa diei; / solus erat nigrumque nemus totumque fremebat / occursu sonitu varia cum voce ferarum. / talibus attonitus dubiusque quid esset agendum, / visa forte domo veteri pervenit ad illam. / in medio nemoris plano circumdata parvo / visa fuit vetus illa domus quasi sola relicta. / ad quam perveniens modicum quasi luminis intus / vidit et in medio quasi nude virginis instar. / letus in aspectu recipi se postulat intus. / altus erat paries in eoque foramina parva. / clauserat hostiolum mulier clausumque tenebat. / advenere fere circumvallare volentes / septa domus stantemque foris iam репе vorantes. / hinc magis ille timens petit ut queat intus latere. / illa carens pan-nis dorsum vertebat ad ilium, / crinibus et palmis nitens velare pudenda, / cumque preces oculosque viri tolerare nequiret, / talia verba dedit vix intellecta precanti. / “sta procul et noli mihi plus inferre pudorem. / in mea te secreta fui vix passa venire, / debuerasque mihi deferre fidemque perhenni / custodire pie matri domineque tenore. / tu vero quare me vilem non timuisti / reddere meque, velud meretricis nomine dignam, / que de me scisti difundens prostituisti? / non igitur paciar quod de prope iam videas me, / set procul abiectum mortique ferisque relinquam”. / anxius auditis et visis evigilavit / ille poeta timens didicitque quod omnia non sint / omnibus ut sciri possint prorsus referenda, / quodque tegi natura iubet paucis et honestis / est expo-nendum ne vili sordeat aure. / iudicium reperit durum qui iudicat omnes. / increpet os proprium merito male quemque locutum». Я воспроизвожу текст Фредерика Раби, издавшего его по рукописи: London, British Library, ms. Burney 305, fob 36r
317
Схожие примеры XII – начала XIII вв. можно найти в книге:
318
319
320
Важно, что этот сон описан в 384 г. в пространном, главным образом аскетическом по своей направленности послании:
321
322
323
324
Дж. Суонсон датирует его вступление в орден 1258–1259 гг. (