Мы падымаемся ўначы і на першым цягніку мэтро едзем на аўтобусны вакзал. Вагон поўны заспаных вачэй: дробная буржуазія, пралетарыят і багема разьяжджаюцца па Парыжы, каб удзень зьліцца ў прыступе адзінай на ўсіх спажывецкай любові. На плятформе нейкая жанчына з тварам матрошкі пытаецца, ці гаворым мы па-расейску. “Не”, – кажаш ты. “Як гэта не?” – шчыра зьдзіўляецца яна, але трымаецца на ўсялякі выпадак побач, да самай Porte Maillot.

Колькі ж у нас з табой багажу. Гэтая жанчына туды не зьмяшчаецца. Але яна чапляецца за край твайго чамадана, яна пішчом лезе ў нашую гісторыю, яна галавой упіхваецца ў наш страшны і балючы настрой, яна таксама не забудзецца, як бы мы ні хацелі. Кыш, кыш! – але яна паглядвае на нас, баючыся згубіць, гэтая парыская турыстка з расейскага сьвету, першая вястуньня радзімы ў парыскіх прыцемках. Што ж там, у тваім чамадане? Там драўляная птушка з блышынага рынку, якую мы не купілі. Драўляная птушка, якая сьпявае пяць разоў.

Аўтобус доўга не кранаецца зь месца. Ты сядзіш там, за каламутным шклом акна, і я чую, як дзьверы паміж табой і Парыжам зачыняюцца, я нібыта чую, як яны гудуць, гэтыя нябачныя дзьверы. Я стаю побач з тваім акном, куру і размаўляю з табой, як глуханямы: знакі, жэсты, рухі, сэнс якіх толькі ў іхным паўтарэньні. Іх можа прачытаць кожны, гэтыя немудрагелістыя сымбалі на маім твары, на кончыках пальцаў і запясьцях, але я не саромеюся сваёй мовы, мовы чалавека, які стаіць побач зь вялікім аўтобусам у тумане ранішняга Парыжу. Я стаю і плáчу. Je pleure. Мне можна. Я плáчу, плацячы гэтымі сьлязьмі за ўвесь наш з табою Парыж.

Мы мусім прыдумаць з табой сваю мову, не зразумелую нікому. Магчыма, яна ўжо намі прыдуманая – і гэтая кніга насамрэч напісаная ёй. А гэтая, нашая беларуская – толькі маскіроўка. Прынамсі, цяпер, стоячы перад аўтобусам, які празь пяць хвілін – час пайшоў, час ідзе, час бяжыць, вырываецца з рук – забярэ цябе, я разумею, што мне катастрафічна не хапае словаў. Што ўсё прамоўленае мной трэба было прагаварыць зусім інакш. Што гэтую кнігу ніхто не зразумее. Як там было ў тваім вершы? Здаецца, у гэтыя хвіліны на аўтобуснай станцыі, над якой навісае вежа парыскага досьвітку, я зноў адчуваю патрэбу ў ім. А можа, у тваім голасе, які чытае яго – строга і маркотна.

Мы пабачымся празь пяць дзён у Менску. Пяць дзён. Час пайшоў, час ідзе, час не сьпяшаецца, ён наўмысна рухаецца так марудна, каб мы адчулі крохкасьць нашай гісторыі. Гэта не разьвітаньне. Гэта пераход нашых целаў у іншы стан. На пяць дзён ты зробішся кімсьці іншым, і я буду разгадваць, кім. Запаўняць пустату і разгадваць – ні на што іншае ў мяне ня будзе ні ахвоты, ні сілаў.

Час зацягвае акно аўтобуса каламуцьцю. Аўтобус праплывае міма, як слон у тумане. Да сустрэчы ў Менску. У Парыжы, які мы будзем аднаўляць па кавалачках на зусім іншых вуліцах. Зьбіраць Парыж, рассыпаны па падлозе нашай пакуль няіснай менскай кватэры, і вычытваць яго між радкоў. Знакі Парыжу, знакі нас, знакі нашых стасункаў.

У Парыжы ты напісала шмат харошых вершаў – і я ўдзячны яму за гэта. З тваіх вершаў ужо можна збудаваць горад, і ў ім будзе столькі вуліц, што ўсімі імі мне не прайсьці. Але я чую іх, я бачу, як яны зьнікаюць за рогам, ведучы туды, у аранжавую цемру тваіх таямніц. Туды, дзе жыве прыдуманая табой Марта. Жанчына, зь якой ты гаворыш у зімовым Парыжы, жанчына, патыліца якой застанецца мільгаць на гэтых скрыжаваньнях, нават калі мы забудзем, што некалі тут былі.