Значыць, мы існуем, сказаў я сабе, разглядваючы пляму. Значыць, мы не такія нябачныя тут, сярод парыскіх дзівосаў, у эпіцэнтры гісторыі, на могілках імпэрый, побач з шэдэўрамі і подзьвігамі, у галоўным нэрвовым вузьле эўрапейскай літаратуры. Значыць, нас з нашай нібыта няіснай мовай, страчанымі ілюзіямі і дзіўнымі прэтэнзіямі можна заўважыць – і не прамахнуцца, не пераблытаць, не праігнараваць. Значыць, мы і праўда былі тут калісьці – і застаемся, што б там хто ні казаў пра адсутнасьць і неразуменьне.

Хопіць везьці ў Парыж свае помнікі і садраныя з даўно засохлых ранаў бінты.

Час везьці сюды кнігі.

Час ісьці ў парыскія лябірынты.